دین اسلام زیباست وزیبایی ظاهر و باطن را در نظر دارد. پیشوایان ما نیز نه تنها در زیبایی و آراستگی

ظاهری خود نیز کوشش داشتند  و  دیگران را به رعایت آن دعوت مینمودند.

عفاف نیز یک حالت روحی و فضیلت است که برای زیبایی باطن به آن نیاز داریم.عفاف از اینکه انسان خود

 را  به نمایش بگذارد و باعث جلب توجه دیگران شود خودداری میکند.عفاف آراستگی به همراه می آورد

که با ارزش تر از آراستگی ظاهر است که چیز ی جز آراستگی روح انسان نیست. گر چه عفاف خصلت هر

 انسان با فضیلتی است اما وجود آن در زنان و دختران جلوه ای زیبا تر دارد .زن چون آیت جمال خلقت

 است این زیبایی در ظاهر و باطن او وجود دارد و احساس لطیف زن است که با محبت خود محیطی

 گرم و دلنشین در بین افراد خانواده ایجاد می کند.

از طرفی زن کانون"عفاف"خانواده است و عفاف اوست که بنیان خانواده را متزلزل نمی کند او همواره

 سعی در پاکی و پاکدامنی دارد و روح بزرگوارش دوست ندارد که موهبت های خدایش باعث حقارت او

 شود و  باید گوهر زیبای وجودش را از نگاه نا اهلان بپوشاند تا روح بلندش تحقیر نشود .

موهبت زیبایی نباید در خدمت هوسرانان قرار گیرد مانند انسان عالم که اگر از علم خود به درستی

 استفاده نکند به جای رستگاری بدبختی نصیبش میشود.پس عرضه ی نا به جای زیبایی ها به جای

 گرمی بخشیدن به کانون خانواده "عفت"و"حیا"را از بین برده و این دو گوهر مقدس را از او گرفته و خانواده

را نیز نابود میکند.

"عزت نفس"نیز در مقابل "حقارت نفس"قرار دارد و انسان هایی که از "عزت نفس" برخوردارند مسلما

ْ "عفیف"نیز هستند چون عزتمندی اینان اجازه ی خود نمایی نمی دهد که سرانجام آن چیزی جز تحقیر

 در جامعه یا وسیله ی جلب توجه نگاه های آلوده شدن نیست.